Pierwsza część dziejów króla Henryka IV

Przekład
Pliki
Metadane

William Shakespeare, Akt I. Scena I, [w:] tenże, Pierwsza część dziejów króla Henryka IV, przeł. Maciej Słomczyński, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1987, s. 8–12.

<title type="main">Pierwsza część dziejów króla Henryka IV Henryk IV, część 1 William Shakespeare Autor przekładu Słomczyński, Maciej (1920-1998) Wydawnictwo Literackie Kraków

AKT I

Scena 1 Wchodzą KRÓL, KSIĄŻĘ JOHN LANCASTER, HRABIA WESTMORELAND, SIR WALTER BLUNT i inni. KRÓL Choć udręczeni i wstrząsani troską, Czas znajdujemy, by pokój strwożony Mógł tchu zaczerpnąć i głosem zdyszanym Obwieścił nowych bojów rozpoczęcie Na oddalonych i nieznanych' brzegach. Nigdy już więcej wargi naszej ziemi Nie będą piły krwi jej własnych dzieci, Nie będzie wojna orać pól jej dłużej, Tratując kwiaty ich zbrojną podkową Wrogich przemarszów. Te oczy wpatrzone W siebie złowrogo, które tak niedawno Jak meteory wzburzonego nieba — Jednej natury będąc i zrodzone Z jednej materii — wpadały na siebie, Przynosząc ziemi wstrząsy wściekłych zdarzeń I rzeź domową, teraz zjednoczone Pomaszerują we wspólnych szeregach Wszystkie tą samą drogą i już nigdy Nie staną groźnie przeciw własnym krewnym, Swym przyjaciołom i drogim rodakom. Niech ostrze wojny, jak nóż w marnej pochwie, Nie może więcej ranić swego pana. Więc, przyjaciele, do Grobu Chrystusa — Którego dzisiaj jesteśmy żołnierzem, Gdyż nam przysięga nasza nakazuje, By wiódł nas Jego Krzyż błogosławiony Do boju — pchniemy angielskie zastępy, Których ramiona w łonie matek były Uformowane, aby ścigać pogan Tam, gdzie po łąkach owych uświęconych Stąpały Jego stopy przenajświętsze, Przed czternastoma wiekami przybite — By nas wybawić — do krzyża goryczy. Lecz już od roku chcemy tak uczynić I powtarzanie tego jest zbyteczne. Nie po to dzisiaj tu się spotykamy; Miły kuzynie Westmoreland, pragniemy Usłyszeć o tym, co postanowiła Tej nocy Rada w tak drogiej nam sprawie. WESTMORELAND Mój władco, właśnie gorąco radzono Nad przyśpieszeniem tego przedsięwzięcia I rozdzielono wiele różnych zadań Tego wieczora, kiedy niespodzianie Nadjechał goniec z Walii, który przyniósł Złe wiadomości, a wśród nich najgorszą O tym, że mężny Mortimer uderzył Na czele ludzi z Herford na dzikiego, Rozpasanego Glendowera i wpadł W okrutne ręce tego Walijczyka, A tysiąc jego ludzi tam zarżnięto. Tak znieważono ich umarłe ciała, Tak je zelżyły walijskie kobiety, Okaleczywszy z bydlęcym bezwstydem, Że skromność nie da o tym opowiedzieć. KRÓL Jak się wydaje, wieści o tej bitwie Wstrzymają naszą myśl o Ziemi Świętej. WESTMORELAND Łaskawy panie, wieść ta się złączyła Z gorszą i jeszcze bardziej niepomyślną, Która nadeszła z północy i tak brzmi: W dzień Podniesienia Najświętszego Krzyża Nasz Henryk Percy, Gorąca Ostroga, Starł się z walecznym Archibaldem, owym Tak doświadczonym, pełnym męstwa Szkotem. Pod Holmedonem bój ten rozpoczęli I trwał godzinę posępną, skrwawioną, Jak to potwierdzał grzmot ich artylerii I wszelkie znaki; tak mówi wieść nasza; Ten, kto ją przyniósł, dosiadł konia w chwili, Gdy najgorętszy bój wokół rozgorzał, Więc nie jest pewien, kto zaczął brać górę. KRÓL Jest tu sir Walter Blunt, wierny, gorliwy Przyjaciel, który zeskoczywszy z konia, Gały zbryzgany błotem dróg pomiędzy Owym Holmedon a naszą siedzibą, Przyniósł nam wieści miłe i radosne. Douglas pobity, a dziesięć tysięcy Zuchwałych Szkotów w krwi własnej tonących — Wśród nich dwudziestu dwu godnych rycerzy — Ujrzał sir Walter na polach Holmedon. Wpadli w niewolę Gorącej Ostrogi Hrabia Fife Mordake, najstarszy wśród synów Pokonanego Douglasa, a także Hrabiowie Athol, Murray, Angus, Menteith. I czyż to nie jest honorowa zdobycz? Piękna nagroda? Ha, czyż nie, kuzynie? WESTMORELAND To, na mą wiarę, tryumf godny księcia. KRÓL Tak; tym zasmucasz mnie i każesz grzeszyć Zawiścią, że jest Northumberland ojcem Syna pełnego tak wielkich przymiotów; Syna, o którym mówi język sławy, Drzewa wśród innych najprostszego w borze, Słodkiej Fortuny kochanka i dumę; Gdy ja, przymioty jego dostrzegając, Nieposkromione rozpasanie widzę, Plamiące czoło mojego Henryka. O, gdyby można było udowodnić, Że jakaś nocą wędrująca wróżka Dzieci w kołyskach śpiące zamieniła, Mego zwąc Percy, jego — Plantagenet! Jego Henryka wziąłbym, a on mego. Lecz niech opuści teraz moje myśli. Cóż o młodego Percy'ego pysze Sądzisz, kuzynie ? Jeńców, których ujął W tym przedsięwzięciu, zatrzymuje sobie I śle mi słowo, że spośród nich wszystkich Tylko hrabiego Fife, Mordake'a, da mi. WESTMORELAND Tak go nauczył jego stryjek, Worcester, Który ci życzy źle w każdym aspekcie. To każe pióra mu nastroszyć, jeżąc Grzebień młodości przeciwko czci twojej. KRÓL Niech mi odpowie; posłałem po niego. To właśnie każe zaniechać na krótko Wyprawy świętej do Jerozolimy. Kuzynie, chcemy zwołać w przyszłą środę Radę królewską do Windsoru; tak masz Obwieścić lordom. Ale ty sam powróć Tutaj z pośpiechem, gdyż trzeba tu więcej Powiedzieć; więcej także trzeba zdziałać, Niż człowiek w gniewie słowami wyrazi. WESTMORELAND Tak uczynię, mój władco. Wychodzą.

William Shakespeare, Pierwsza część dziejów króla Henryka IV, przeł. Maciej Słomczyński, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1987.

Plik zabezpieczony

Typ: application/pdf

Rozmiar: 65.44 MB

William Shakespeare, Akt I. Scena I, [w:] tenże, Pierwsza część dziejów króla Henryka IV, przeł. Maciej Słomczyński, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1987, s. 8–12.

TEI XML

Typ: text/html

Rozmiar: 0.01 MB

Autor

Shakespeare, William (1564-1616)

Tytuł ujednolicony pol.

Henryk IV, część 1

Tytuł ujednolicony oryg.

Henry IV, Part I

Tytuł kolekcji

Henryk IV, część 1

Tytuł przekładu