Pewnie, że tak, panie! I właśnie przyszedłem zazna- jomić cię z pewną sprawą. Dano mi w tajemnicy do zrozumienia, panie, że twój młodszy brat, Orlan- do, pragnie tam przybyć w przebraniu, aby spró- bować mnie obalić. Jutro, panie, stanę do zapasów, by okazać, ile jestem wart, i będzie miał wiele szczęścia ten, kto ujdzie bez połamanych członków. Brat twój jest jeszcze miody i kruchy, więc nie chciałbym go skrzywdzić, a przecież, gdyby się pojawił, musiałbym to uczynić w obronie mej czci. Dlatego właśnie z miłości, jaką mam dla ciebie, przyszedłem tu, aby cię powiadomić, że musisz albo powstrzymać go od tego zamiaru, albo proszę, abyś zniósł cierpliwie szkodę, na jaką sam się narazi wbrew mej najlepszej woli.

Karolu, dzięki ci za miłość, którą mi okazujesz. Przekonasz się, że umiem być wdzięczny. Ja także otrzymałem wieść o zamiarze mego brata i oględnie próbowałem go odwieść od tego, lecz jest nieugięty. Powiadam ci, Karolu, że jest to najbardziej uparty młodzieniec we Francji, pełen pychy, zawistny o przy- mioty wszystkich dobrych ludzi. Potajemnie i pod- stępnie spiskuje przeciw mnie, swemu rodzonemu bratu. A więc czyń, co zechcesz. Jeśli o mnie mowa, możesz mu równie dobrze złamać palec, jak skręcić kark. I dobrze uczynisz, jeśli przyłożysz się do tego; bo gdy dozna od ciebie jedynie niewielkiego upoko- rzenia lub nie wsławi się twym kosztem, będzie knuł przeciw tobie i użyje trucizny albo schwyta cię w ja- kieś zdradzieckie sidła i nigdy nie daruje ci, póki nie odbierze ci życia w taki czy inny podstępny sposób. Gdyż upewniam cię — a mówię to niemal ze łzami — że pośród żyjących nie ma tak młodego i tak wielkiego łotra. Mówię o nim po bratersku, lecz gdybym chciał opisać ci go szczegółowo takiego, jakim jest W rzeczywistości, musiałbym okryć się rumieńcem i zapłakać, a ty pobladłbyś ze zdumienia.

Z całego serca cieszę się, że przybyłem do ciebie. Jeśli stawi się jutro, otrzyma ode mnie zapłatę. Jeśli później będzie mógł jeszcze kiedykolwiek zro- bić krok o własnych siłach, nigdy już nie stanę do zapasów o jakąkolwiek nagrodę. Niech Bóg strzeże waszą wysokość.

Teraz podjudzę tego śmiałka. Mam nadzieję, że ujrzę jego kres. Bo dusza moja — sam nie wiem, czemu — niczego tak wielką nie otacza nienawiścią jak jego. A przecież jest łagodny, uczony, choć nigdy nie był w szkole, szlachetnie rozumujący, czarujący i ukochany przez ludzi wszystkich stanów, doprawdy otoczony taką serdecznością, a szczególnie przez mych ludzi, którzy najlepiej go znają, że ja sam jestem całkowicie nie doceniany. Lecz długo tak nie będzie. Ten zapaśnik wszystko wygładzi. Pozostaje mi tylko podjudzić chłopca, żeby się tam udał. Zaraz do tego przystąpię.