William Szekspir, Akt pierwszy. Scena pierwsza, [w:] tenże, Dzieła w pięciu tomach, t: 5, przeł. Konstanty Ildefons Gałczyński, Czytelnik, Warszawa 1979, s. 111–114.
Akt pierwszy
Scena pierwsza
Londyn. Pałac.
Wchodzą Król Henryk, Westmorland, Sir Walter Blunt i inni.
KRÓL HENRYK
Jesteśmy skołatani i od troski bladzi;
już czas, żeby spłoszony pokój mógł odetchnąć,
zasię nowe tumulty wojenne niech zaczną
ostrym dźwiękiem przeszywać kraje oddalone.
Niech nigdy już żarłoczny padół naszej ziemi
ust swoich nie maluje krwią rodzonych dzieci,
niechaj wojenny brzeszczot pól naszych nie bruździ
i nie tratują kwiatów podkute kopyta.
Wrogowie, co ku sobie błyskali oczami
jakoby meteory na niebie burzliwym,
a wszyscy z jednej gliny, z jednej krwi i kości,
ci, co jeszcze niedawno w wewnętrznych zamieszkach,
w jatkach wojny domowej krew leli szaleńczą,
teraz po wspólnej drodze w ordynku wybornym
pójdą i nie powstanie więcej brat na brata
ani też druh już więcej druha nie ugodzi.
Niechaj wojenna klinga jak nóż w kiepskiej pochwie
nie rani więcej swego pana. Przyjaciele,
pójdziemy w kraj daleki, gdzie jest Grób Chrystusa:
myśmy jego żołnierze, nasz znak to krzyż święty,
on nas wzywa do bitwy, więc hufce z Anglików
trzeba nam uformować w tym celu bez zwłoki.
Nam jeszcze w łonie matki złożyły się ręce
do bicia owych pogan w owej Ziemi Świętej,
po której wędrowały Jego boskie stopy.
On przed wieki czternastu był przybit gwoździami
dla naszego zbawienia na krzyżu bolesnym.
Atoli ten nasz zamiar już rok piastujemy
i nie trzeba powtarzać, że ruszymy w pole.
Nie po tośmy się zeszli. Raczej chcemy od was
usłyszeć, nasz krewniaku, zacny Westmorlandzie,
co wczoraj na naradzie nocą uchwalono,
ażeby pośpiech nadać sprawie sercu miłej.
WESTMORLAND
Mój królu, o pośpiechu właśnie była mowa
i niejedną rubrykę wydatków przyjęto
jeszcze wczoraj, gdy nagle w samej głębi nocy
nadeszła poczta z Walii pełna strasznych nowin:
najgorsza o szlachetnym była Mortimerze,
który prowadził zbrojnych ludzi z hrabstwa Herford
do walki z rozpasanym, dzikim Glendowerem,
lecz go schwyciły chamskie ręce Walijczyka,
tysiąc jego żołnierzy tam poszatkowano,
a kobiety walijskie nad tymi trupami
dopuściły się takich haniebnych bezeceństw,
że trzeba by żadnego chyba nie mieć wstydu,
żeby o tym wspominać i żeby rozgłaszać.
KRÓL HENRYK
Ale czyżby wiadomość o owym tumulcie
obradom w sprawie Ziemi Świętej przeszkodziła?
WESTMORLAND
Tak, królu, wraz z innymi jeszcze nowinami,
bo wieści jeszcze gorsze i bardziej złowrogie
przyszły do nas z północy, a są treści takiej:
pod Holmedonem
w dniu Podniesienia Krzyża spotkali się właśnie
waleczny młodociany Harry Percy Hotspur
i Archibald wsławiony, Szkot zawsze odważny.
Ciężka, krwawa godzina w boju upłynęła,
wiadomość tę poświadcza palba artylerii
oraz inne oznaki, zaś nowiny zwiastun
w samą gorączkę bitwy skoczył na rumaka
i nie wie, jaki obrót starcia ostateczny.
KRÓL HENRYK
Zaraz, tu jest nasz miły druh prawdziwie dzielny,
sir Walter Blunt, co właśnie z konia zsiadł niedawno,
splamiony różnorakiej gleby odmianami
pomiędzy Holmedonem i naszym pałacem.
On nam nowiny przywiózł piękne i przyjemne:
pan hrabia Douglas został pobity na głowę:
dwudziestu dwu rycerzy i dziesięć tysięcy
śmiałych Szkotów jak krwawy stos widział sir Walter
na polach holmedońskich, zaś w ręce Hotspura
wpadł Mordake hrabia Fajfu, ów syn pierworodny
pobitego Douglasa, a także hrabiowie
Murray, Angus i Menteith. No powiedzcie, proszę,
czyli to łupy nie są dostatecznie zacne?
Czyż nie świetna nagroda? Cóż, kuzynie?
WESTMORLAND
Pewnie!
Takim zwycięstwem mógłby się pochełpić książę.
KRÓL HENRYK
Ach, tu mnie zasmuciłeś i przez ciebie grzeszę
zawiścią, że to właśnie lord northumberlandzki
jest rodzicem takiego udanego syna,
co językowi sławy zawsze temat daje.
Pośród całego boru on pniem najsmuklejszym,
nim fortuna się pyszni, on jej oczkiem w głowie.
Ja tymczasem, gdy słyszę, jak tamtego chwalą,
plamy hańby, rozpusty oglądam na czole
Henryka, syna mego. O, gdybym mógł dowieść,
że wędrująca nocą wróżka zamieniła
w pieluchach dzieci nasze, tam gdzie spoczywały,
i mój syn to jest Percy, tamten - Plantagenet,
mój Harry byłby jego, jego Harry moim.
Ale precz z taką myślą! Popatrzcie, kuzynie,
jaki ten Percy pyszny, bowiem wszystkich jeńców,
których wziął do niewoli przy owym natarciu,
chce zatrzymać dla siebie i śle mi pisanie,
że tylko hrabia Fajfu przypadł mi w udziale.
WESTMORLAND
No cóż, to są nauki stryja Worcestera,
który pod każdym względem jest dla was niechętny -
przez to Percy buńczuczny, przez to się natrząsa
z waszego majestatu pióropusz młodości.
KRÓL HENRYK
Właśnie dlatego Percy za to mi odpowie.
I to jest ta przyczyna, dla której nam nieco
zaniedbać trzeba świętą sprawę Jeruzalem.
A we środę, kuzynie, zwołujemy radę
do Windsoru, więc lordów o tym zawiadomisz,
lecz do naszej osoby wracaj bardzo chyżo,
bo więcej do zrobienia jest i obgadania,
niż język zagniewany mógłby wypowiedzieć.
WESTMORLAND
Tak jest, królu.
Wychodzą.
Wchodzą Król Henryk, Westmorland, Sir Walter Blunt i inni.
William Szekspir, Król Henryk IV, fragmenty, przeł. Konstanty Ildefons Gałczyński [w:] Konstanty Ildefons Gałczyński, Dzieła w pięciu tomach, T:5, Czytelnik, Warszawa 1979, s. 110-234.
William Szekspir, Akt pierwszy. Scena pierwsza, [w:] tenże, Dzieła w pięciu tomach, t: 5, przeł. Konstanty Ildefons Gałczyński, Czytelnik, Warszawa 1979, s. 111–114.
Król Henryk IV, część I
Uniform Polish title
Uniform original title
Henry IV, Part I
Source of scanned image
Zbiory prywatne
