William Shakespeare, Akt I, scena I, [w:] tenże, Król Henryk IV. Cz. 1 & 2, tłum. Bohdan Drozdowski, Wydawnictwo tCHu, Warszawa 2004, s. 15–18.
AKT PIERWSZT
Scena I
Londyn. Pałac.
Wchodzą: Król, Lord Jan z Lancasteru, Hrabia Westmoreland, Sir Wal-
ter Blunt i inni.
KRÓL
Tak poruszeni, tak przybici troską,
Pozwólmy wreszcie, by znękany pokój
Odsapnął, zanim na odległych brzegach
Zaczną się nowe zmagania. Już nigdy
Nie będzie warg swych ta spieczona ziemia
Brukać krwią własnych dzieci. I już nigdy
Okopy wojny nie zryją jej pól,
I nie stratują jej kwiatów kopyta
Wrażych galopad a zwaśnione frakcje,
Co jak na niebie złowróżbnym komety —
Z jednej substancji, bliźniacze z natury,
Jeszcze onegdaj zderzały się w locie
Wstrząsane furią bratobójczej rzezi —
Pomaszerują jedną drogą, i
Brat przeciw bratu odtąd nie wystąpi
I nie najedzie już sąsiad sąsiada,
A ostrze wojny, jak nóż źle złożony,
Nigdy nie zrani już własnego pana.
Pójdziemy przeto, drodzy przyjaciele,
Daleko, bo aż do Grobu Chrystusa
Już jako żołnierze Pana i pod jego
Błogosławiony powołani krzyż—
Będziemy walczyć — i bez dalszej zwłoki
Zbierzemy zbrojnych zastępy Anglików,
Których ramiona już w łonach ich matek
Ukształtowano tak, by były zdolne
Przepędzić pogan z owych świętych pól
Pamiętających krok najświętszych stóp
Przed czternastoma przygwożdżonych wieki
Do hańbiącego — za nas wszystkich — krzyża.
Postanowiliśmy o tym przed rokiem,
Nie trzeba więc powtarzać, że idziemy.
Nie potośmy się spotkali. Pozwolisz,
Że cię zapytam, kuzynie Westmoreland:
Cóż uchwaliła zeszłej nocy Rada
Na rzecz tej pilnej, szlachetnej wyprawy?
WESTMORELAND
Mój panie, pośpiech rozpalił umysły,
Omówiliśmy wiele spornych spraw
Do zeszłej nocy, gdy przerwał obrady
Posłaniec z Walii z brzemieniem złych nowin,
A z tych najgorsza, że zacny Mortimer,
Prowadząc ludzi z Herefordshire do walki
Z dzikiego Glendowera podjazdami
Dostał się w łapy tegoż syna Walii;
Zaszlachtowano tysiąc jego ludzi
A zwłoki zmarłych tak sprofanowały,
Tak bezwstydnemu poddały bestialstwu
Walijskie baby, że niepodobieństwem
Bez wstydu mówić o tym i powtarzać.
KRÓL
Zdaje się, że wiadomość o tej rzezi
Zatrzyma wyjazd nasz do Ziemi Świętej.
WESTMORELAND
Ta wieść, i inna, miłościwy panie,
Bo jeszcze gorsza i niepożądana
Przyszła z Północy, i takiej jest treści:
Tam to, w świętego dzień Krzyża, wspaniały
Hotspur i mężny Archibald, ów zawsze
Waleczny, znany z szlachetności, Szkot,
Spotkali się pod Holmedonem, gdzie
Przebyli smutną i krwawą godzinę;
Wieść ta ma źródło w toku bitwy, wsparta
O przypuszczalny jej przebieg; bo człowiek,
Który ją przyniósł, w samym wirze walki,
W jej wrzącym jądrze wskoczył był na siodło
Niepewny rozstrzygnięcia w żadną stronę.
KRÓL
Oto nasz drogi, oddany przyjaciel,
Sir Walter Blunt, co zsiadł przed chwilą z konia,
Zbryzgan wszelkimi odmianami błot,
Jakie Holmedon od tej izby dzielą;
Przyniósł nam dobrą wieść i pożądaną.
Hrabia Douglasu dostał łupnia; dziesięć
Tysięcy dzielnych Szkotów, i rycerzy
Dwudziestu dwóch we własnej strugach krwi;
Sir Blunt sam widział Jak pod Holmedonem
Hotspur wziął jeńcem Mordake'a, hrabiego
Fife'u, pierwszego z nim syna Douglasa,
Hrabiów Atholu, Menteithu, Murrayu;
Czyliż to nie jest honorowy łup?
Piękna nagroda? Zgadzasz się, kuzynie?
WESTMORELAND
Tak, łup wart księcia; można się nim szczycić.
KRÓL
Och, smucisz mnie tym i zmuszasz do grzechu
Zazdrości, że mój Lord Northumberland
Może być ojcem tak świetnego syna;
Syna, o którym mówi się ze czcią;
Wyrósł jak smukłe drzewo nad krzakami,
Pieszczoch Fortuny i słuszna jej duma,
Kiedy ja, patrząc, jak go wychwalacie,
Widzę niesławy plamę i rozpusty
Na czole mego Henryka. O, gdybyż
Ktoś dowiódł, że ich jakaś nocna wróżka
Pozamieniała, gdy byli w kolebkach,
Mojemu dając imię Percy, jemu
Plantagenet! A wtedy jego Henryk
Stałby się moim, jego synem — mój:
Nie chcę już myśleć o nim. Co ty sądzisz
O pysze tego młodzieńca, kuzynie?
Jeńców pojmanych w bitce zachowuje
Na swój użytek, donosząc, że dla mnie
Hrabiego Fife'u przeznacza jedynie.
WESTMORELAND
To skutek nauk jego stryja; Worcester
W każdym aspekcie tobie nieprzyjazny,
Każe mu straszyć pióra, jeżyć czub
Młodości przeciw twemu dostojeństwu.
KRÓL
Posłałem poń, by zdał mi tutaj sprawę;
I z tego względu musimy na razie
Poniechać świętej misji w Jeruzalem.
Kuzynie, powiedz Lordom, że następne
Zebranie Rady zwołuję w Windsorze.
A sam wróć do nas co rychlej, bo więcej
Trzeba powiedzieć i zrobić, niż można
Zdradzić publicznie, zwłaszcza w chwili gniewu.
WESTMORELAND
Wrócę, mój panie.
Wychodzą.
Wchodzą: Król, Lord Jan z Lancasteru, Hrabia Westmoreland, Sir Wal-
ter Blunt i inni.
William Shakespeare, Król Henryk IV. Cz. 1 & 2, przeł. Bohdan Drozdowski, Wydawnictwo tCHu, Warszawa 2004, s. 13-122.
William Shakespeare, Król Henryk IV. Cz. 1 & 2, przeł. Bohdan Drozdowski, Wydawnictwo tCHu, Warszawa 2004, s. 13-122.
File access denied
Type: application/pdf
File size: 57.54 MB
William Shakespeare, Akt I, scena I, [w:] tenże, Król Henryk IV. Cz. 1 & 2, tłum. Bohdan Drozdowski, Wydawnictwo tCHu, Warszawa 2004, s. 15–18.
Król Henryk IV, część I
Uniform Polish title
Uniform original title
Henry IV, Part I
Source of scanned image
Zbiory prywatne
