I ja to samo — słowo podwójnego honoru szlachcica do drugiej potęgi.

A ja ani nie czuję, żeby ją trzeba było kochać, ani nie wiem, za co ją tak cenić — ale tego przekonania, czy ra- czej braku przekonania, nie wyjawię, choćby mnie żywcem palono. Zginę wraz z nim na stosie.

Zawsze byłeś zatwardziałym heretykiem w swojej pogar- dzie dla piękności.

I dawno byś się wyrzekł tej herezji, gdyby nie upór i zła wola.

Za to, że mnie kobieta poczęła, jestem wdzięczny; za to, że mnie wychowała, składam podobnie pokorne dzięki. Ale kobiety muszą mi wybaczyć, że nie mam wielkiej ochoty, aby wyrastało mi z czoła coś w rodzaju rozgałęzionego wieszaka. A ponieważ nie chcę krzywdzić ich wszystkich okazując brak zaufania jednej z nich, najlepiej wyjdę na tym, że nie zaufam żadnej. Konkluzja: dokonam żywota jako kawaler, ale przynajmniej zaoszczędzę mnóstwo pieniędzy na różne przyjemności, które mi tę smutną dolę osłodzą.

Z gniewu, z choroby, z głodu — może, ale nie z miłości. Jeśli dowiedziesz, książę, że wychudłem z miłości bardziej niż utyłem z obżarstwa — możesz mi wykłuć oczy piórem jakiegoś satyryka i powiesić mnie na drzwiach zamtuza w charakterze ślepego Kupidyna.

Dobrze, ale jeśli kiedyś zaprzesz się tej wiary, nie dziw się, że cię wezmą na języki.

Jeśli się tego dopuszczę, zawieś mnie w koszyku jak kota i niech się na mnie ćwiczą łucznicy; a tego, który mnie tra- fi, niech poklepią po ramieniu i dadzą mu przezwisko Ro- bin Hood.

Cóż, zobaczymy, co czas przyniesie. Jak to mówią, z cza- sem i dziki byk podźwignie jarzmo.

Dziki byk — może; lecz jeśli podźwignie je roztropny Be- nedick, wyrwij bykowi rogi i przytwierdź mi je do czoła, a potem niech mnie wymalują na jakimś bohomazie i wiel- kimi literami, tak jak na szyldach „Dobry koń do wynaję- cia", niech podpiszą: „Benedick, człowiek żonaty".