Podobno ktoś chciał się ze mną widzieć: czy to nie Karol, zapaśnik z dworu księcia?

A tak, jaśnie panie, on: czeka u bramy i naprzykrza się prośbami o posłuchanie.

Sprowadź go tutaj. (Dionizy wychodzi.) Świetny sposób; a zapasy przecież już jutro.

Witam pana Karola! I jakież to nowe nowiny na nowym dworze?

Z nowin dworskich są tylko stare; a mianowicie takie, że dawny Książę wygnany przez młodszego brata, nowego Księcia; i że kilku panów z przywiązania do starego poszło z nim dobrowolnie na wygnanie. Na co zresztą nowy Książę z wielką chęcią im pozwolił, jako że ich ziemie i dochody przeszły na jego własność.

A powiedz, czy księżniczka Rozalinda została wygnana wraz z ojcem?

Och, nie; jej kuzynka, córka nowego Księcia, tak ją kocha — wychowywały się w końcu razem od kolebki — że po- szłaby razem z nią na wygnanie albo z żalu po niej umarła. Rozalinda została na dworze; stryj kocha ją jak własną cór- kę, a nigdy nie było takiej pary przyjaciółek jak te dwie dziewczyny.

Podobno jest już w Lesie Ardeńskim, a z nim cała gromada wesołych towarzyszy; żyją tam sobie jak niegdyś w Anglii Robin Hood. Przyłącza się do nich ponoć co dzień wielu młodych panów i pędzą czas beztrosko, jak gdyby Złoty Wiek wrócił na ziemię.

A co u ciebie? Słyszałem, że stajesz jutro do zapasów dla zabawienia nowego Księcia?

A jakże; właśnie w tej sprawie przyszedłem. Dał mi ktoś znać w sekrecie, że młodszy brat jaśnie pana, Orlando, za- mierza zjawić się w przebraniu i spróbować sił w pojedynku ze mną. W jutrzejszym turnieju idzie o moją reputację — kto mi się wymknie bez połamanych kości, będzie sobie mógł winszować. Orlando jest młody i delikatny; przez przyjaźń dla ciebie, panie, nie chciałbym go poturbować, a poturbo- wać go — jeżeli stanie do zapasów — będę musiał przez wzgląd na własny honor. Toteż życzliwość kazała mi przyjść tutaj i powiadomić cię o wszystkim, tak abyś mógł albo od- wieść go od zamiaru, albo zawczasu nastawić się na kłopo- ty, w które chłopak niechybnie wpadnie. Chcę, żebyś wie- dział, panie, że sam ich szuka i robi to wbrew mojej woli.

Karolu, dzięki za ten dowód przyjaźni; zobaczysz jeszcze, że się za nią sowicie odpłacę. Ja także dowiedziałem się o planach brata i okrężną drogą usiłowałem już wybić mu je z głowy; ale ani chciał słuchać. Możesz mi wierzyć, Ka- rolu, nie znajdziesz wśród całej francuskiej młodzieży bar- dziej zakutego łba. Rozpiera go ambicja, nie przepuści ni- czyim talentom i z zawiści chciałby z każdym z nich współ- zawodniczyć. Ba, knuje potajemne, podłe spiski nawet przeciw mnie, rodzonemu bratu. Czyń więc, co uznasz za stosowne. Wszystko mi jedno, czy złamiesz mu palec czy skręcisz kark. Doradzałbym ci nawet to ostatnie rozwiąza- nie, bo jeśli go tylko z lekka poturbujesz albo jeśli on nie zdobędzie sławy twoim kosztem — zemści się potajemnie za pomocą trucizny lub zwabi cię w zdradliwą pułapkę; krótko mówiąc, nie spocznie, póki w ten czy inny pod- stępny sposób nie odbierze ci życia. Zapewniam cię — a mówię to bliski płaczu — nie ma dziś między żywymi człowieka tak młodego i zarazem nikczemnego jak on. Mó- wię o nim z braterską miłością, ale gdybym miał tu doko- nać rzetelnego rozbioru jego łajdactwa, musiałbym spłonić się i zaszlochać ze wstydu, a ty pobladłbyś z zadziwienia.

Szczerze rad jestem z tej wizyty. Niech Orlando zjawi się jutro — dostanie, co mu się należy. Jeśli będzie po tym wszystkim zdolny do postawienia kroku o własnych siłach, gotów jestem wyrzec się turniejów do końca życia. Bóg z tobą, jaśnie panie.

Bądź zdrów, drogi przyjacielu. (Karol wychodzi.) Trzeba teraz tylko podrażnić w braciszku zmysł hazardu. Mam nadzieję, że rychło ujrzę jego koniec; z jakiegoś powodu moja dusza nienawidzi go ponad wszystko. A przecież ma wszelkie przymioty szlachcica; choć nie zaznał nauki, ma sporo wie- dzy; głowa pełna szlachetnych myśli; uwielbiany przez wszystkich, jakby czar na nich rzucił; i doprawdy tak wiele miłości ma dla niego cały świat, a w szczególności mój własny lud, który zna go najlepiej, że dla mnie samego po- zostaje już tylko pogarda. Ale to nie potrwa długo: ten za- paśnik jednym chwytem doprowadzi wszystko do porząd- ku. Sprawa załatwiona; teraz tylko podjudzić młokosa. Za- raz się tym zajmę.