„A więc jest tak, że oblężony przez czarno ubarwioną me- lancholię, poddałem ponury, przygnębiający humor działaniu najskuteczniejszego lekarstwa, ożywczego powietrza, i jak jestem szlachcicem, udałem się na przechadzkę. O jakiej porze? Około godziny szóstej, kiedy bydlęta najlepiej się pasą, ptaki najlepiej dziobią ziarno, a ludzie zasiadają do posiłku zwanego wieczerzą. Tyle co do czasu. A teraz co do gruntu — jakiego? Po którym się przechadzałem. Nosi on miano twojego parku. A potem co do miejsca — jakiego? Tego, gdzie natknąłem się na ten odrażający, najbardziej niestosowny wypadek, wyciskający z mego śnieżnobiałego pióra hebanowo ubarwiony atrament, który ty, panie, teraz zauważasz, spostrzegasz, oglądasz lub widzisz. Ale co do miejsca — gdzie? Znajduje się ono na północno północnym wschodzie i na wschód od zachodniego narożnika twojego przedziwnym kunsztem założonego ogrodu. Tam to ujrza- łem tego głupkowatego pachołka, tego podłego kurdupla twojej zabawy..."