Król Henryk IV : kronika dramatyczna w pięciu aktach. Cz. 1

Przekład
Pliki
Metadane

Wiliam Szekspir, Akt pierwszy. Scena pierwsza, [w:] tenże, Król Henryk IV, kronika dramatyczna w pięciu aktach. Cz. 1, przeł. Roman Brandstaetter, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1962, s. 17–21.

<title type="main">Król Henryk IV : kronika dramatyczna w pięciu aktach. Cz. 1 Henryk IV, część 1 William Shakespeare Autor przekładu Brandstaetter, Roman (1906-1987) Państwowy Instytut Wydawniczy Warszawa

AKT PIERWSZY

SCENA PIERWSZA Londyn. Pałac. Król Henryk, Westmorland, Sir Walter Blunt i inni wchodzą.

Król Henryk Choć doznaliśmy trosk i wstrząsów wiele, Jesteśmy zdania, że nastała pora, By trwożny pokój odetchnął swobodnie I twardym głosem obwieścił początek Nowego boju na dalekich brzegach! Spragnione usta naszych ziem ojczystych Nie będą więcej kalać swoich warg Krwią własnych dzieci, a wojna domowa Nie będzie ranić rodzimych zagonów Ni ścinać kwiatów ciężarem swych podków! Wrogowie, którzy nienawistnym wzrokiem Jeszcze niedawno patrzyli na siebie Jak meteory na wzburzonym niebie — Chociaż pokrewne naturą i treścią — I wśród wewnętrznych starć i dzikich walk Wszczynali rzezie bratobójcze, dzisiaj Bratersko kroczą ku tym samym celom I już nie będą ciskać piorunami W szeregi krewnych, rodaków, przyjaciół. Już ostrze wojny, jak sztylet niezręcznie Wsunięty w pochwę, dłoni swego pana Nie będzie ranić. Słuchajcie, druhowie! My, co jesteśmy rycerzami Boga I przysięgliśmy ruszyć w bój pod znakiem Świętego Krzyża i walczyć o wolność Grobu Chrystusa, wnet poprowadzimy Do walki dzielne zastępy Anglików! Już w łonie matek była przeznaczona Ich dłoń do walki z pogaństwem o wolność Tej Świętej Ziemi, po której stąpały Błogosławione stopy Zbawiciela, Przybite ongi na okrutny krzyż. Od roku takie są nasze zamiary, Zbytecznie zatem teraz je powtarzam, Gdyż cel jest inny naszego spotkania. Powiedz, kuzynie, miły Westmorlandzie, Co uchwaliła wczoraj nasza rada, Aby przyśpieszyć drogą nam wyprawę? Westmorland Właśnie, mój panie, podczas pilnych narad, Gdy już z pośpiechem omawiano sprawę I uchwalono wydatki wojskowe, Nagle wieczorem, jak gdyby na przekór, Posłaniec z Walii przywiózł smutne wieści. Wśród nich fatalną, że zacny Mortimer, Wiodąc do walki ludzi z Herefordshire Uległ zastępom złego Glendowera, Znanego z dzikich i bezbożnych czynów, I w jego łapy drapieżne się dostał. Tysiąc żołnierzy zostało zabitych, A zwłoki w wstrętny sposób znieważone I zeszpecone tak niecnie, zwierzęco Rękoma kobiet walijskich, że o tym Nie można mówić bez rumieńca wstydu. Król Henryk Wydaje mi się. że ta wieść powstrzyma Naszą wyprawę do Świętego Grobu. Westmorland Mam jeszcze jedną wiadomość, o panie, Lecz ona bardziej jest niepokojącą I niepomyślną od poprzedniej wieki. Przyszła z północy i tak ona brzmi: W dzień Podniesienia Krzyża dzielny Percy, Z przydomkiem Hotspur, starł się z Archibaldem, Tym mężnym Szkotem, doświadczonym w bojach, Pod Holmedonem, Gdzie wciąż trwa krwawa i okrutna bitwa, O której świadczą wystrzały armatnie I inne znaki. Goniec, który przyniósł Tę wieść, wśród wrzawy bitewnej i zgiełku Dosiadł rumaka i jeszcze nie znając Wyniku walki pośpiesznie tu przybył. Król Henryk Oto nasz drogi, prawdziwy przyjaciel, Sir Walter, właśnie przed chwilą się zjawił I zsiadł z rumaka zbryzganego błotem, Którego zawsze jest wiele na drodze Między Holmedon a naszą siedzibą. Dobrą wieść przywiózł! Douglas zwyciężony! Dziesięć tysięcy bohaterskich Szkotów Oraz dwudziestu dwóch martwych rycerzy Sir Walter widział w własnej krwi leżących Pod Holmedonem. W niewolę Hotspura Popadli Mordake1, ów najstarszy syn Pokonanego Douglasa, hrabiowie Athol i Murray, Angus oraz Menteith! To zdobycz cenna i łupy wspaniałe! Nieprawdaż, drogi kuzynie? Co powiesz? Westmorland Słusznie, mój panie, Takie zwycięstwo to zaszczyt dla księcia. Król Henryk Ból mi zadajesz i każesz mi grzeszyć Podłą zazdrością, gdy mi uświadamiasz, Jakiego syna zacnego posiada Lord Northumberland. Tak! Ten syn jest przecież Godzien najwyższych i zaszczytnych pochwał I jest, jak drzewo strzeliste wśród gaju, Słodkiej Fortuny dumą i wybrańcem. A ja, gdy patrzę na jego wspaniałość, Widzę na czole mojego Henryka Zło i niesławę, plamiące skroń jego. O, gdybyż nagle mogło się okazać, Że jakaś wróżka strasząca wśród nocy W powiciu nasze zamieniła dzieci,2 Memu synowi dała miano Percy, Jego synowi miano — Plantagenet! Wtedy mój Henryk byłby jego synem, Jego natomiast byłby synem moim. Nie mówmy o tym... Co sądzisz, kuzynie, O pysze tego młodego Percy'ego? Jeńców zabranych przez siebie w tym starciu Sobie zostawia, a mnie zawiadamia, Że dla mnie tylko przeznaczył Mordake'a. Westmorland To są nauki stryja Worcestera. On w każdej sprawie jest ci nieżyczliwy. Sam się nadyma i jeszcze poduszcza Młodzieńca, aby swój grzebień koguci Nastroszył przeciw waszej dostojności. Król Henryk Właśnie wysłałem do niego żądanie, By się ze swoich czynów wytłumaczył; To jest przyczyną, dla której na razie Musimy odwlec nasz pobożny zamiar Wymarszu w drogę do Jerozolimy. Chciałbym, kuzynie, zwołać w przyszłą środę Radę w Windsorze. Więc zawiadom lordów I sam tu powróć, jak możesz najszybciej, Gdyż mamy wiele spraw do omówienia I do zrobienia, których jednak teraz W gniewnym nastroju nie można załatwić. Westmorland Tak uczynię, panie. Wychodzą.

Wiliam Szekspir, Król Henryk IV, kronika dramatyczna w pięciu aktach. Cz. 1, przeł. Roman Brandstaetter, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1962.

Pobierz PDF książki

Typ: application/pdf

Rozmiar: 81.55 MB

TEI XML

Typ: text/html

Rozmiar: 0.01 MB

Autor

Shakespeare, William (1564-1616)

Tytuł ujednolicony pol.

Henryk IV, część 1

Tytuł ujednolicony oryg.

Henry IV, Part I