Co? Sądzę, że ja także mogę odejść. Czy może nie mogę? Co? Czy mam mieć wyznaczone godziny, jak gdybym nie wiedziała, co mam wziąć, a co pozosta- wić, co?

Możesz odejść do matki wszystkich diabłów. Twe przyrodzone dary są tak doskonałe, że nikt cię tu nie zatrzyma. — Choć miłość nasza jest wielka, mu- simy chuchnąć na zziębnięte palce i rozpocząć post — ciasto nasze ma zakalec z obu końców. Bądź zdrów. A przecież miłość, którą wzbudza we mnie słodka Bianka, sprawi, że jeśli znajdę człowieka god- nego, by uczył ją przedmiotów, w których znajduje ona radość, poślę go do jej ojca.

Uczynię podobnie, signior Gremio. Jeszcze słówko, proszę. Choć natura naszego sporu nigdy jeszcze nie dopuściła do wspólnych narad, dowiedz się teraz; rozważywszy rzecz całą; że powinniśmy, — chcąc po- nownie uzyskać dostęp do naszej pięknej pani i stać się szczęśliwymi rywalami w uzyskaniu miłości Bian- ki, — współpracować dla osiągnięcia pewnego skut- ku.

A ja: diabła. Czy sądzisz, Hortensio, że choć ma bogatego ojca, znajdzie się ktoś tak głupi, by za- ślubić piekło?

Zachowaj spokój, Gremio; choć tobie i mnie brak cierpliwości dla wysłuchiwania jej wrzasków, pomyśl jednak, człowieku, czy nie ma na świecie porządnych ludzi, którzy, —jeśli uda się ich znaleźć, — wezmą, ją z jej wszystkimi przywarami i pieniędzmi?

Trudno mi odpowiedzieć, lecz gdyby to było warun- kiem wzięcia jej posagu, wolałbym, aby co rano chłostano mnie u stóp krzyża na rynku.

To prawda, że trudno przebierać w zgniłych jabłkach,, lecz posłuchaj: ponieważ ów zakaz, dotyczący nas obu, czyni nas przyjaciółmi, więc dokonajmy dzieła w przyjaźni, pomóżmy starszej córce Baptisty zyskać męża, a później, kiedy młodsza będzie gotowa do małżeństwa, rozpoczniemy bój od nowa. — Słodka. Bianka! — Szczęśliwy, kto ją zdobędzie! Najszybszy niechaj otrzyma pierścień. Co ty na to, signior Gremio?

Zgadzam się. Obym mógł mu dać najlepszego konia w Padwie i niech przybywa w zaloty. Niech ją po- lubi, poślubi, ucapi, obłapi i uwolni od niej ten dom! Pójdźmy.