William Shakespeare, Akt I. Scena I, [w:] tenże, Dzieje żywota króla Henryka Piątego, przeł. Maciej Słomczyński, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1984, s. 12–16.
AKT I
Scena 1
Londyn. Przedsionek pałacu, królewskiego.
Wchodzą ARCYBISKUP CANTERBURY
i BISKUP ELY .
ARCYBISKUP CANTERBURY
Milordzie, powiem ci: pragną ponownie
Wnieść tę ustawę, którą w jedenastym
Roku władania poprzedniego króla
Wnieśli. Z pewnością by ją uchwalono
Przeciw nam, gdyby niespokojne czasy
Nie usunęły rzeczy w zapomnienie.
BISKUP ELY
Lecz jak, milordzie, jej się przeciwstawić?
ARCYBISKUP CANTERBURY
Trzeba pomyśleć o tym. Utracimy
Przeszło połowę naszych posiadłości,
Jeśli ją przeciw nam uchwalą, bowiem
Wszystkie doczesne dobra, zapisane
Przez świątobliwych ludzi Kościołowi,
Zostaną wzięte nam. Jest tego tyle,
Jak obliczyli, ile będzie trzeba,
By król utrzymać mógł na swoim dworze
Piętnastu hrabiów, półtora tysiąca
Rycerzy, także sześć tysięcy dwustu
Dobrych szlachciców; nie mówiąc o wsparciu
Dla trędowatych i zgrzybiałych starców,
Niezdolnych więcej do pracy cielesnej;
Razem sto domów jałmużny, zasobnych.
Prócz tego wpadnie tysiąc funtów rocznie
Do skrzyń królewskich. Tak mówi ustawa.
BISKUP ELY
Tęgi łyk.
ARCYBISKUP CANTERBURY
Połkną trunek wraz z pucharem.
BISKUP ELY
Lecz jak zapobiec?
ARCYBISKUP CANTERBURY
Król pełen łaski jest i pięknej troski.
BISKUP ELY
I Kościół Święty miłuje najszczerzej.
ARCYBISKUP CANTERBURY
Choć jego młodość inaczej wróżyła,
Lecz jeszcze ciało ojca nie ostygło.
Gdy jego dzikość przepadła, jak gdyby
Także umarła; tak, w tej samej chwili
Przyszła rozwaga, zstąpiwszy jak anioł,
I Adamowy grzech z niego przegnała,
Pozostawiwszy ciało na kształt Raju,
Który niebiańskie duchy zamieszkują.
Tak nagle jeszcze nikt nie został mędrcem
I nigdy dotąd poprawa jak potop
Nie zmyła błędów tak gwałtownym nurtem.
I nigdy dotąd hydrogłowy upór
Nie runął z tronu nagle, jak w tym królu.
BISKUP ELY
Błogosławiona to dla nas przemiana.
ARCYBISKUP CANTERBURY
Gdybyś posłuchał, jak o boskich sprawach
Rozprawia, wpadłbyś w podziw i zapragnął,
Aby przemienił się ten król w prałata;
Gdybyś posłuchał, jak mówi o państwie,
Rzekłbyś, że całe życie je studiował.
Posłuchaj, kiedy rozprawia o wojnie,
A straszną bitwę usłyszysz, oddaną
W formie muzycznej. A zwróć jego myśli
Ku jakiejkolwiek politycznej sprawie,
Niezwłocznie węzeł gordyjski rozwiąże
Łatwo, jak gdyby swą własną podwiązkę.
Kiedy przemawia, niesforne powietrze
Zastyga nagle i przycicha w uszach
Łowiących dziwy słów miodnych i słodkich.
Gruntowna wiedza o życiu doczesnym
Mistrzynią stała się jego rozważań;
Zdumiewać musi, jak zdołał ją zebrać,
Skoro był skłonny spędzać czas tak płocho.
Żył w towarzystwie nieuków i gburów
Nieokrzesanych; a czas mu upływał
Na dzikich burdach, ucztach i zabawie ;
Nigdy do nauk nie okazał żadnej
Ochoty, ani najmniejszej skłonności
Do rozmyślania i skupienia z dala
Od miejsc publicznych, gdzie przebywa motłoch.
BISKUP ELY
Truskawka w cieniu pokrzywy dojrzewa,
A najpiękniejsze i rzadkie jagody
Najlepiej rosną w sąsiedztwie owoców
Niższej jakości. Podobnie nasz władca
Swoją rozwagę ukrył pod zasłoną
Płochości, Rosła ona, bez wątpienia,
Jak letnia trawa, najszybciej wśród nocy,
Choć niewidzialna, lecz coraz silniejsza.
ARCYBISKUP CANTERBURY
Tak być musiało, gdyż cudów już nie ma.
A więc musimy uznać, że tak właśnie
Rzeczy się mogą doskonalić.
BISKUP ELY
Jednak,
Mój dobry lordzie, co z tym złagodzeniem
Ustawy, którą Izba Gmin wnieść pragnie?
Czy nasz monarcha skłonny jest ją przyjąć,
Czy nie?
ARCYBISKUP CANTERBURY
Wydaje się, że jest bezstronny,
A może raczej nam przyznaje słuszność,
Niźli się skłania w stronę przeciwników;
Gdyż wsparty głosem świętego synodu,
Z myślą o sprawach nie cierpiących zwłoki,
A dotyczących Francji, przedłożyłem
Władcy naszemu zamysł duchowieństwa,
Które chce złożyć sumę większą niźli
Któremukolwiek z jego poprzedników.
BISKUP ELY
Jakże przyjęto taką propozycję?
ARCYBISKUP CANTERBURY
Jego królewska mość dobrzeją przyjął,
Lecz nie miał czasu wysłuchać szczegółów
(Choć, jak dostrzegłem, bardzo tego pragnął)
Niosących jawne, dobitne dowody,
Że ma on prawo słuszne do księstw pewnych —
Także do tronu i korony Francji —
Które mu pradziad Edward pozostawił.
BISKUP ELY
Jaka przeszkoda przerwała ten wywód?
ARCYBISKUP CANTERBURY
W tej samej chwili posłowie francuscy
O audiencję poprosili. Sądzę,
Że właśnie mają wejść. Czy jest już czwarta?
BISKUP ELY
Tak.
ARCYBISKUP CANTERBURY
Więc wejdźmy, aby poznać treść poselstwa,
Choć, jak przypuszczam, mógłbym ją odgadnąć,
Zanim wypowie Francuz pierwsze słowo.
BISKUP ELY
Wejdę za tobą. Pragnę je usłyszeć.
Wychodzą.
William Shakespeare, Dzieje żywota króla Henryka Piątego, przeł. Maciej Słomczyński, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1984.
Plik zabezpieczony
Typ: application/pdf
Rozmiar: 78.40 MB
William Shakespeare, Akt I. Scena I, [w:] tenże, Dzieje żywota króla Henryka Piątego, przeł. Maciej Słomczyński, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1984, s. 12–16.
Dzieje żywota króla Henryka Piątego
Tytuł ujednolicony pol.
Tytuł ujednolicony oryg.
Henry V
Źródło skanu
Biblioteka Uniwersytetu Warszawskiego
