Król sycylijski nie umiałby lepiej okazać wdzięczności kró- lowi Bohemii. Razem spędzili dzieciństwo, ich przyjaźń za- korzeniła się w obu tak bujnie, że teraz może iść tylko w ga- łęzie. Choć ich godności wieku dojrzałego i królewskie roz- dzieliły obowiązki, ich spotkania, acz nieosobiste, trwają, kró- lewskim podtrzymywane sposobem, wymianą darów, listów i zapewnień o przyjaźni tak, iż się zdawa, że są wiecznie razem; choć nieobecni, ściskają sobie — nad morzami — dłonie, padają w ramiona z krańców przeciwnych wiatrów, jak dawniej. Prośmy niebiosa, by to trwało wiecznie!

Myślę, że nie ma w świecie zła ani powodów, dla któ- rych mogłoby się to odmienić. A jeszcze macie tę wielką nadzieję w młodziutkim księciu waszym Mamiliuszu: mło- dzian to wielce obiecujący; podobnych jemu nie widziałem nigdy.

Zgadzam się z tobą całkowicie, to jest nasza nadzieja. Wspa- niały chłopiec, umie podnieść na duchu poddanych, odmła- dza serca; nawet kaleki chodzące o kulach dłużej, niż on ży- je — żyć pragną, by doczekać, gdy się zmieni w męża.

Tak, brak im przecie innego powodu, by się upierać przy ży- ciu.

A gdyby król nie miał syna, żyliby o kulach, dopóki by się nie narodził. Jasne.