Bohdan Drozdowski

Bohdan Drozdowski (1931–2013) był poetą, tłumaczem, dramatopisarzem i prozaikiem, autorem reportaży i słuchowisk. Przetłumaczył osiem dramatów Shakespeare’a, w tym pięć kronik historycznych: Życie i śmierć Króla Jana (1975), Balladę zimową (1978), Antoniusza i Kleopatrę (1983), Henryka VI. Kroniki Królewskie. Trylogię (1983), Króla Henryka IV. Część 1 i 2 (2004). Był też aktywnym uczestnikiem życia literackiego – recenzentem i polemistą.

Ukończył filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jako dramaturg debiutował sztuką Kondukt (1960). Pisał również własne utwory sceniczne na kanwie Shakespeare’a (Hamlet II, Hermiona, Hamlet 70) i dokonywał adaptacji Shakespeare’a (Otello). W latach 1972–1986 był redaktorem naczelnym miesięcznika „Poezja”. W 1974 r. został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Drozdowski należał do drugiej fali tłumaczy powojennych, debiutujących po 1960 r. Jego strategia przekładu pozostawała niejednorodna: łączył tłumaczenie z parafrazą i adaptacją sztuk Shakespeare’a, publikował też przekłady we własnym opracowaniu. Był ponadto autorem tekstów publicystycznych, recenzji i polemik, w których przypuszczał ostre ataki na konkurentów i objaśniał swe priorytety tłumaczeniowe. Polemiczne zacięcie Drozdowskiego przyczyniło się do wyeksponowania sporów o przekład Shakespeare’a w dyskursie publicystycznym, przydając jego przedsięwzięciu rozpoznawalności, a także ogólnie nagłaśniając problematykę przekładu klasyki.

Większość sądów na temat przekładów Drozdowskiego została sformułowana w recenzjach teatralnych. W latach 1972–1980 teatr sięgał po te tłumaczenia siedmiokrotnie, wliczając w to inscenizacje adaptacji Otella. Spośród przekładów Król Jan trafił na scenę w 1975 r., dwukrotnie inscenizowano też Balladę zimową. Sądy krytyków były zwykle przeciwstawne: teksty chwalono za uwspółcześnienia, dosadne i potoczne brzmienia, a zarazem z tych samych względów odrzucano je jako brutalizację Shakespeare’a. Pomijając polemiki tłumaczy, przekłady Drozdowskiego nie były przedmiotem głębszych analiz krytycznoliterackich, nie były także wznawiane.