Hamlet, książę Danii

Przekład
Pliki
Metadane

William Shakespeare, Akt I. Scena 1, [w:] tenże, Hamlet, książę Danii, przeł. Ryszard Długołęcki, Arspol Sp. z o. o., Bydgoszcz 2021, s. 9-19.

<title type="main">Hamlet, książę Danii Hamlet William Shakespeare Autor przekładu Długołęcki, Ryszard (1933-) Arspol Sp. z o. o. Bydgoszcz

AKT I

Scena pierwsza Elsynor. Taras przed zamkiem. (Francisco stoi na posterunku. Nadchodzi Bernardo.) Bernardo Kto tam jest? Francisco — O nie! To ty mi odpowiedz! Stój! Podaj hasło! Bernardo Niech żyje król! Francisco — Czy to Bernardo? Bernardo On sam. Francisco Przybywacie, panie, Dokładnie na czas. Bernardo Właśnie północ biła. Idź spać, Francisco. Francisco Dzięki za tę zmianę. Zimno tu, a na sercu jakoś... ciężko. Bernardo Był spokój ? Francisco Ani mysz się nie ruszyła. Bernardo A więc, dobranoc, a jeśli natrafisz Na Marcellusa i na Horacego, Moich partnerów na tej wachcie, proś ich Niech się pospieszą. Francisco — Chyba to ich słyszę. — Stójcie! Kto idzie? (Wchodzę — Horacy i Marcellus.) Horacy Przyjaciele kraju! Marcellus Wasale króla! Francisco — Życzę dobrej nocy. Marcellus Żegnaj żołnierzu zacny. Kto cię zmienił? Francisco Bernardo przejął moje miejsce, panie. Dobrej wam nocy. (Odchodzi.) Marcellus — Hej! Bernardo! Bernardo Powiedz, Czy to Horacy jest z tobą? Horacy Tak jakby. Bernardo Witaj Horacy, witaj Marcellusie. Marcellus — Cóż, czy tej nocy znów się to zjawiło? Bernardo Nie. — Nie widziałem. Marcellus Horacy powiada, Że to są tylko nasze urojenia, Więc sam nie podda się tak łatwo wierze W ten straszny widok, który już dwa razy Nam się pokazał. Dlatego prosiłem, By dziś wraz z nami śledził nocne chwile, A jeśli zjawa znów przyjdzie, by uznał Sąd naszych oczu i przemówił do niej. Horacy Też coś! — Nie przyjdzie. Bernardo Usiądź więc na chwilę I pozwól znowu szturmować twe uszy Tak niedostępne naszym wieściom o tym, Co przez dwie noce widzieliśmy. Horacy Dobrze; Siądźmy, słuchając, co też nam Bernardo O tym opowie. Bernardo — Zeszłej nocy, kiedy Ta oto gwiazda na zachodniej stronie Na swój kurs weszła, ażeby rozświetlić Tę połać nieba, gdzie obecnie płonie — Marcellus ze mną, kiedy dzwon bił pierwszą — Marcellus Daj spokój! Przerwij!... Spójrz tam! Znów nadchodzi! (Pojawia się Duch.) Bernardo ...W takiej postaci jak nasz król umarły... Marcellus Tyś jest uczony; przemów doń, Horacy! Bernardo — Czyż to nie wygląd króla? — Zważ Horacy... Horacy — W pełni, stąd targa mną strach i zdumienie. Bernardo Trzeba doń mówić. Marcellus Ty pytaj, Horacy. Horacy — Kim jesteś, co ten czas nocy zawłaszczasz Wraz z tą szlachetną, wojenną postacią, W której król Danii, w grobie już złożony, Zwykł w pochód ruszać? — Mów, klnę cię na Boga! Marcellus Jest... urażony. Bernardo — I z wolna odchodzi. Horacy Stań! Mów! — Zaklinam cię! (Duch odchodzi.) Marcellus Znikł. — Nie odpowie. Bernardo — I cóż, Horacy? Drżysz i jesteś blady... Czyż to nie więcej niż tylko rojenia? Co o tym sądzisz? Horacy — Bóg widzi, że nigdy W to bym nie wierzył, gdyby nie świadoma Wierna poręka moich własnych oczu. Marcellus Czyż nie podobny do króla? Horacy Tak samo Jak ty — do siebie! — Taką też miał zbroję, Gdy zaborczego Norwega pokonał. — Tak brew swą marszczył w gniewnych rokowaniach, Kiedy Polaków, razem z ich saniami, Rozbił na lodach. — Dziwne. Marcellus Tak, dwukrotnie I punktualnie tej samej godziny Żołnierskim krokiem minął naszą wartę. Horacy — Czego szczególnie w tym się dopatrywać — Cóż — tego nie wiem, lecz w tym, co ogólnie Ogarnia zasięg mego rozumienia, To wróżba — dziwnych wstrząśnień w naszym kraju. Marcellus Dobrze więc, siądźmy, a kto wie, niech powie — Czemu podobne, usilne czuwania, Co noc mieszkańców kraju utrudzają? Po co to ciągłe odlewanie z brązu Dział, skup u obcych wojennego sprzętu? Po co ten ucisk cieśli okrętowych, Których znój pracy nie da już oddzielić Dnia niedzielnego od reszty tygodnia? — Co może sprawiać, że ten żmudny pośpiech Czyni noc takim, jak dzień robotnikiem? Kto mi wyjaśni? Horacy — Ja mogę, na tyle, Ile wieść niesie. — Nasz poprzedni władca, Którego obraz właśnie przed momentem Nam się ukazał, był — jak to już wiecie — Przez norweskiego króla, Fortynbrasa, Pchanego pychą współzawodniczenia, Na bój wyzwany. W nim nasz mężny Hamlet — Bowiem ta strona znanego nam świata Tak go ocenia — zabił Fortynbrasa, Który — w umowie w pieczęć opatrzonej I potwierdzonej wymogami prawa — Stawiał zwycięzcy, wraz ze swoim życiem, Wszystkie swe ziemie zdobyte podbojem, Zaś przeciw temu nasz król też postawił Swój godny udział, który w Fortynbrasa Miał pójść dziedzictwo, gdyby ten zwyciężył — Lecz oto, zgodnie z tą właśnie umową, Oraz przekazem przygotowanego W niej paragrafu, jego ziemie poszły W ręce Hamleta. Stąd — młody Fortynbras, Pełen porywczej, ognistej krewkości, Na peryferiach Norwegii, po kątach, Zgromadził niecnie, za kęs marnej strawy, Bezrolnych śmiałków, dla pewnego celu, Dość odważnego, którym nic innego — Co z przekonaniem sądzą w naszym państwie — Jak odzyskanie od nas — zbrojną ręką I pod przymusem — tych ziem, tu wspomnianych, Przez jego ojca w boju utraconych. I to jest, myślę, naszych przygotowań Główna przyczyna, źródło tych wacht naszych, Tego pośpiechu i czuwania w kraju. Bernardo — I ja tak myślę, że to nic innego, I z tym jest może w jakimś powiązaniu, Kiedy ta postać złowieszcza nawiedza Nasz posterunek, zbrojna na wzór króla, Który tych wojen był i jest osnową. Horacy ...To ćma, co drażnić ma oko rozumu. — W czasach świetności i potęgi Rzymu, Tuż przed upadkiem wielkiego Juliusza, Zmarli w całunach opuszczali groby, Niosąc piskliwy bełkot po ulicach. Widziano także inne dziwne znaki: Gwiazdy z trenami ognia, krwistą rosę, Plamy na słońcu, a gwiazda wilgotna, Pod której wpływem królestwo Neptuna, Zaćmiona była, jak na koniec świata. Teraz — podobny wstęp do groźnych zdarzeń: Zwiastuny, które zły los poprzedzają, Zapowiadając rzeczy nadchodzące — Niebo i ziemia wspólnie przedstawiły Naszym rodakom, tutaj, w naszym kraju. — Och, cicho! — Patrzcie! — Oto znów nadchodzi! (Duch wchodzi ponownie.) Zajdę mu drogę, choćby mnie powalił. — Stój zjawo! Jeśli możesz jakikolwiek Dźwięk wydać albo posłużyć się głosem, To przemów do mnie... Jeśli jest jakiś dobry czyn, co może Sprawić ci ulgę, a mnie przynieść zaszczyt, To przemów do mnie... Jeśli masz wiedzę losów tego kraju, Których szczęśliwie można by uniknąć Znając je wcześniej — To przemów... Lub, gdy za życia skryłeś może w ziemi Skarb wyłudzony, a przez to, jak mówią, Wy, duchy, często błądzicie po śmierci, (Słychać pianie koguta.) To powiedz o tym!... Stój! — Przemów!... Zatrzymaj Go, Marcellusie! Marcellus Czy mam halabardą Natrzeć na niego? Horacy Tak, jeśli nie stanie! Bernardo Tu jest! Horacy Jest tutaj! (Duch odchodzi.) Marcellus Odszedł. — Wyrządzamy Krzywdę postaci tak majestatycznej, Dając jej pokaz naszej gwałtowności, Bo, jak powietrze, jest nie do zranienia, A nasze próżne ciosy — pośmiewiskiem. Bernardo Właśnie miał mówić, kiedy kogut zapiał. Horacy I wtedy wzdrygnął się jak winowajca, Gdy go na straszny sąd wezwą. — Słyszałem, Że kogut, który jest trębaczem ranka, Gdy swym wysokim, przenikliwym głosem Bóstwo dnia budzi, to na tę zapowiedź Duchy błądzące po ziemi czy morzu, W powietrzu, w ogniu, zaraz pospieszają Tam, gdzie trwać muszą, a że jest to prawda — Ta nasza zjawa dała nam tu dowód. Marcellus Zniknął nam zaraz po pianiu koguta. — Mówią, że zawsze, gdy pora przychodzi Święcić naszego Zbawcy narodzenie, Ten ptak zaranny śpiewa przez noc całą I wówczas, mówią, żaden duch nie błądzi, Noce są zdrowe, planety nie szkodzą, Elf nie pochwyci, wiedźma nie ma mocy, By rzucić czary — tak ten czas jest święty I pełen łaski. Horacy I ja tak słyszałem I — w części — wierzę, lecz spójrzcie: poranek W rdzawym okryciu już kroczy po rosie Tego wschodniego, wysokiego wzgórza. Zakończmy wartę i — za moją radą — Przekażmy, cośmy tej nocy widzieli, Młodemu księciu Hamletowi, bowiem, Na moje życie, ten duch, dla nas — niemy, Jemu — przemówi! — Czy mam waszą zgodę, By księcia zetknąć z tą zjawą, bo to jest Potrzeba naszych serc i obowiązek? Marcellus Zróbmy to, proszę, a wiem, gdzie najłatwiej Dziś o poranku można spotkać księcia. (Wychodzą.)

William Shakespeare, Hamlet, książę Danii, przeł. Ryszard Długołęcki, Arspol Sp. z o. o., Bydgoszcz 2021.

Pobierz PDF książki

Typ: application/pdf

Rozmiar: 67.37 MB

William Shakespeare, Hamlet, książę Danii, przeł. Ryszard Długołęcki, Arspol Sp. z o. o., Bydgoszcz 2021.

Plik zabezpieczony

Typ: application/pdf

Rozmiar: 68.15 MB

William Shakespeare, Akt I. Scena 1, [w:] tenże, Hamlet, książę Danii, przeł. Ryszard Długołęcki, Arspol Sp. z o. o., Bydgoszcz 2021, s. 9-19.

TEI XML

Typ: text/html

Rozmiar: 0.02 MB