William Shakespeare, Akt pierwszy, scena pierwsza, [w:] tenże, Henryk IV, część I i II, przeł. Stanisław Barańczak, Wydawnictwo Znak, Kraków 1998, s. 11–14.
Akt pierwszy
SCENA PIERWSZA
Londyn. Sala w pałacu.
Wchodzą Król, Lord John z Lancaster, Hrabia Westmoreland, Sir Walter Blunt i inni.
KRÓL
Znękani troską, do cna wyczerpani,
Słuchajmy jednak cierpliwie, co trwożny,
Zdyszany Pokój prawi o potrzebie
Nowych utarczek na dalekich brzegach:
Nie będzie więcej ta spragniona ziemia
Zwilżać spieczonych ust krwią własnych dzieci;
Wojna nie będzie ryć pól okopami
Ni miażdżyć kwiatów podkutym kopytem;
Wrogowie, którzy, choć z tej samej gliny,
Jeszcze niedawno parzyli się wzajem
Meteorami płomienistych spojrzeń,
Wstrząsali ziemią aż do dna jej trzewi,
Z furią rzucając się w domową rzeź -
Pomaszerują dziś w zgodnym ordynku
Tym samym szlakiem, wyzbyci niechęci
Do własnych braci, krewnych i rodaków.
Wojna nie będzie nożem, co w niebaczną
Dłoń wzięty, rani tego, kto go chwyta.
A zatem w drogę, do grobu Chrystusa -
W Jego albowiem świątobliwym wojsku
I pod sztandarem wszechmocnego Krzyża
Służymy wszyscy. Niech potęga Anglii -
Kraju, gdzie w łonach matek już wzrastają
Przyszli żołnierze - przegna owych pogan
Ze Świętej Ziemi, po której stąpały
Błogosławione stopy Zbawiciela,
Nim je czternaście wieków temu kat
Przybił do krzyża i nim Męka Pańska
Zgładziła grzechy świata. Taki zamiar
Żywimy już od roku i nie trzeba
Znów go przedstawiać; nie po to się zresztą
Dziś spotykamy. Niech nam raczej powie
Hrabia Westmoreland, co królewska Rada
Postanowiła wczoraj w owej sprawie,
Która tak bardzo leży nam na sercu.
WESTMORELAND
Królu mój, właśnie gdy trwała debata
Nad tym, jak zdobyć środki na wyprawę
I komu jakie powierzyć zadania -
Posłaniec z Walii przywiózł nam złe wieści.
Najgorszą było to, że nasz szlachetny
Mortimer, wiodąc oddziały z Herfordu
Przeciwko bandom zdrajcy Glendowera,
Wpadł w ręce tego walijskiego łotra.
W rzezi poległo tysiąc naszych ludzi,
A jak bestialsko mściły się na trupach
Rozzuchwalone walijskie kobiety -
Nie powiem, bo mi wstyd odbiera mowę.
KRÓL
Mam więc rozumieć, że wieść z pola bitwy
Sprawę krucjaty tymczasem wstrzymała?
WESTMORELAND
Ta wieść, i inne o podobnej treści,
Bo i z północy dotarły nowiny
Niepokojące i niepożądane:
Ze znanym z męstwa Szkotem Archibaldem
Hrabią Douglasem starł się tam podobno
W dzień Podniesienia Najświętszego Krzyża
Nasz dzielny Hotspur, młody Henryk Percy;
Pod Holmedon doszło do krwawego boju,
Który trwał jeszcze, wnosząc z huku armat,
W chwili gdy goniec nam o tym donosił:
Żołnierz ów skoczył na koń, gdy gorączka
Bitwy sięgała szczytu, a jej wynik
Wciąż był niepewny.
KRÓL
Jest już pośród nas
Sir Walter Blunt, nasz drogi, niezawodny
Przyjaciel, który ledwie chwilę temu
Zsiadł z konia, jeszcze obryzgany błotem
Wielu mil między Holmedon a stolicą;
Przywiózł nam wieści, radujące serce.
Douglas pobity, a sir Walter widział
Pod Holmedon dziesięć tysięcy zuchwałych
Szkotów leżących w strugach własnej krwi,
W tym aż dwudziestu dwóch możnych rycerzy;
Hotspur wziął licznych jeńców: są wśród nich
Mordake, najstarszy syn pokonanego
Douglasa, oraz hrabiowie Atholu,
Murray, Angusu i Menteith. Sam powiedz:
Czyż to nie godna zdobycz? Czy nasz honor
Nie tryumfuje? Co powiesz, kuzynie?
WESTMORELAND
To tryumf godny monarchy, zaiste.
KRÓL
Mnie jednakowoż coś w tych doniesieniach
Smuci i skłania do grzechu zawiści:
To mianowicie, że Northumberland
Może mieć syna takiego jak Hotspur,
Syna, którego honor słynie w świecie,
Który wyrasta nad innych jak sosna
Wystrzelająca nad korony lasu
I jest wybrańcem życzliwej Fortuny -
Gdy ja, słuchając, jak go wszyscy chwalą,
Widzę na czole mojego Henryka
Plamę niesławy, wybryku, rozpusty.
Gdybym mógł dowieść, że nam którejś nocy
Wróżka w kolebkach zamieniła dzieci:
Że mój syn nosi dziś nazwisko Percy,
Plantagenetem zaś jest cudzy syn!
Wtedy - odzyskałbym mego Henryka,
Northumberland zaś swojego. - Dość o tym.
Cóż powiesz, drogi kuzynie, o pysze,
Z jaką nasz młody Percy chce zachować
Dla siebie jeńców, których wziął w tej bitwie,
Nam zaś wydaje jedynie Mordake'a?
WESTMORELAND
To skutek nauk jego stryja; Worcester
Zawsze i wszędzie starał ci się szkodzić.
Młody kogucik też nastroszył grzebień,
Burząc się przeciw twej królewskiej władzy.
KRÓL
Wezwałem go już, by się wytłumaczył:
Tymczasem trzeba odsunąć na chwilę
Sprawę krucjaty do Jerozolimy.
Powiadom zatem lordów, że spotkanie
Rady odbędzie się w najbliższą środę;
Wróć jednak prędko, bo jest wiele rzeczy,
Które oznajmić i przedsięwziąć trzeba,
Gdy ochłoniemy już z pierwszego gniewu.
WESTMORELAND
Wrócę niebawem.
Wychodzą.
Wchodzą Król, Lord John z Lancaster, Hrabia Westmoreland, Sir Walter Blunt i inni.
William Shakespeare, Henryk IV, część I i II, przeł. Stanisław Barańczak, Wydawnictwo Znak, Kraków 1998, s. 6-170.
Plik zabezpieczony
Typ: application/pdf
Rozmiar: 68.79 MB
William Shakespeare, Akt pierwszy, scena pierwsza, [w:] tenże, Henryk IV, część I i II, przeł. Stanisław Barańczak, Wydawnictwo Znak, Kraków 1998, s. 11–14.
Henryk IV, część I
Tytuł ujednolicony pol.
Tytuł ujednolicony oryg.
Henry IV, Part I
Źródło skanu
Biblioteka Uniwersytetu Warszawskiego
