Toć przecież mówię: jestem zapchajdziura, któremu klienci zawdzięczają, że są bliżej nieba. Nie złość się tak, panie, chyba że chcesz, żebym i ciebie w tę stronę wysłał.

Nie żałował, tylko żelował, i nie chcę cię wysłać po żadne gruszki, tylko chcę cię przybliżyć do nieba metodą podze- lowania ci zdartych podeszew. Wielkie przybliżenie to nie jest, ale robię, co mogę: jeśli dziura załatana, następuje może nie od razu wniebowstąpienie klienta, ale przynaj- mniej oderwanie się od ziemi.

A jakże, przykładnym szewcem, co to pilnuje kopyta i z szy- dła tylko żyje. Na nic mi ten instrument, kiedy nawa pań- stwowa przecieka albo kiedy kobiecie trzeba dogodzić, toteż w te sprawy się z nim nie pcham — wtykam swo- je szydło wyłącznie w dziurawe podeszwy. Ale też w tej dziedzinie prawdziwy ze mnie chirurg starych butów: gdy stają już na progu śmierci — ja ciach, parę szwów i po krzyku. Dzieło moich rąk deptała już niejedna wybitna noga.

Szczerze mówiąc, właśnie po to, żeby ludzie w tych pocho- dach zdzierali sobie buty, a mnie tym sposobem przyspa- rzali zarobku. Ale poważnie mówiąc, panie, zrobiliśmy so- bie wszyscy święto, żeby obejrzeć wjazd Cezara i nacie- szyć się jego triumfem.