Będę spokojny, jak morze się uspokoi. Idźcie stąd! Myśli- cie, że tytuł królewski zaimponuje tym falom? Do kajut! Ci- cho siedzieć i nie zawadzać!

I tak nie kocham go bardziej niż siebie samego. Jesteś do- radcą królewskim, tak? No to doradź tym żywiołom, żeby się uciszyły — nie będziemy musieli tyrać przy linach. No, użyj swojej władzy! Nie potrafisz, co? W takim razie po- dziękuj Bogu za długie życie i przygotuj się w kajucie na ostatnią godzinę, co lada chwila może wybić. Dalej, chło- paki, zwijać się! Z drogi, powiadam!

Wielką otuchą napełnia mnie ten gbur: nie widać po nim oznak przyszłego topielca, jako że z gęby wygląda na kompletnego szubienicznika. Dopilnuj, Fortuno, aby go po- wieszono! Niech przeznaczony mu stryczek stanie się naszą liną kotwiczną, bo liny tego statku na niewiele się zdadzą. A jeśli bosman nie stworzony na wisielca, to nasza sprawa diabła warta.

Opuścić stengę, szybko! Niżej, jeszcze niżej! Rozpiąć grot- żagiel pod wiatr!

A niechże cię zaraza! Udław się swoimi bluźnierstwami, niegodziwy psie!

Powieś się, kundlu jeden, sukinsynu, chamie wrzaskliwy! Mniej się boimy utonąć niż ty.

Kto jak kto, ale on nie utonie, choćby okręt był wątły jak łupina orzecha i dziurawy jak rozkraczona dziewka — za to ręczę.

Pod wiatr stanąć, pod wiatr! Postawcie fokżagiel! Na pełne morze! Jak najdalej od brzegu!