Ten drab napełnia mnie wielką otuchą: nie wygląda mi na topielca, patrzy raczej na szubienicę. Łaskawy losie, przy- pilnuj, żeby go powiesili! Spraw, żeby przeznaczony mu po- wróz stał się naszą liną, bo ta, którą mamy, niewiele nam pomoże. Jeśli się nie urodził, by wisieć, mizernie wygląda nasza sprawa.

Cholera z tym wyciem! Ryczą głośniej od burzy i naszej ko- mendy.

Znowuście tutaj? Czego tam? Więc wszystko mamy rzucić i utonąć? Zachciewa się wam pójść na dno?

Żeby ci ozór skołowaciał, ty bluźnierco, szczekaczu, psie bezlitosny!

Bodajeś wisiał, psubracie! Bodajeś wisiał! Skurwysynu, bez- czelny krzykaczu! My się na pewno mniej boimy utonąć niż ty.

Ręczę, że on nie utonie, choćby ten statek nie był moc- niejszy od łupiny orzecha, a przeciekał jak dziewka nie- nasycona.

Sterować z wiatrem, z wiatrem! Podnieść oba żagle! Za- wracaj! (z rozpaczą) Na morze!

Wszystko stracone! Do modlitwy, do modlitwy! Wszystko stracone!

Oddałbym teraz tysiąc mil morza za jedno staje jałowego gruntu, ugoru, nieużytku z rudą sośniną, czegokolwiek. Dziej się wiola nieba! Ale wolałbym umrzeć suchą śmiercią.