Mówię to z nieprzymuszonej woli i z przekonaniem. My nie możemy sobie pozwolić na takie wspaniałości... na tak niespoty- kaną... doprawdy nie wiem, jak się wyrazić. I chyba będziemy zmuszeni domieszać wam do napojów jakiegoś proszku nasen- nego, by wasze zmysły, nieświadome naszych niedostatków — jeśli nie mogą chwalić, nie mogły nas również i ganić.

Wierz mi, że mówię tylko to, co mi rozum dyktuje, a uczciwość każe wyrazić.

Tu nie może być mowy o jakimś zbytku przychylności ze strony Sycylii. Przecież nasi królowie wychowywali się razem od lat dziecięcych... nie dziw też, że między nimi zapuściła korzenie wzajemna czułość, która teraz porosła w piękne gałęzie. Choć z dojrzalszymi latami zarówno dostojeństwo, jak wymagania królewskiego urzędu stały się przyczyną ich rozłąki — kontakty obu władców, co prawda już nie osobiste, podtrzymywała jed- nak, zaiste po królewsku, wymiana podarunków, listów, zapew- nień o wzajemnej serdeczności — tak że mimo rozłąki zdawali się być razem, podawać sobie dłonie ponad morzami i obejmo- wać się czule niby z dwu krańców świata. Oby niebiosa zacho- wały tę ich przyjaźń.

Myślę, że nie ma w świecie ani takiej złości, ani też innych przyczyn, które by to mogły odmienić. Poza tym w osobie wa- szego księcia Mamiliusza macie przedmiot prawdziwej i trudnej do wysłowienia pociechy. Nie spotkałem doprawdy młodego panka, który by rokował piękniejszą przyszłość.

Najzupełniej podzielam twoje zdanie o naszych nadziejach, związanych z Mamiliuszem. To dzielny chłopiec, którego widok krzepi poddanych, a starcom odmładza serca. Ci, co przed jego urodzeniem chodzili o kulach, chcą jeszcze dożyć chwili, gdy go zobaczą mężem.

To znaczy, że gdyby nie ta piękna nadzieja — woleliby raczej umrzeć?

Oczywiście... to znaczy, gdyby nie znaleźli innego pretekstu, by się utrzymać przy życiu.

Gdyby król nie miał syna, woleliby zapewne wegetować o ku- lach, póki by się go nie doczekał.