Serdeczność króla Sycylii wobec króla Czech nie wyda się nigdy przesadna. Razem ich chowano w dzieciństwie i przy- jaźń zapuściła wtedy w ich sercach tak mocne korzenie, że dziś może już tylko rozrastać się w bujne drzewo. Odkąd ich rozłączyły dostojeństwa wieku dojrzałego i monarsze powinności, prawie się nie widują osobiście. Wyręczają ich w tym jednak królewscy wysłannicy, noszący w obie stro- ny podarunki, listy, zapewnienia o przyjaźni. Myślałby kto, że dwaj królowie, choć rozłączeni, są bez przerwy razem; że ponad bezmiarami ściskają sobie ręce; że padają sobie w ramiona, choć żyją na kresach przeciwstawnych wia- trów. Oby niebiosa podtrzymywały ich przyjaźń!

Nie ma chyba w świecie takiej sprawy, która by ich zdo- łała poróżnić, ani takiej złej woli, która by ich przyjaźń po- trafiła odmienić. A w dodatku macie jeszcze tę niewymow- ną pociechę w młodym księciu Mamiliuszu. W życiu nie widziałem panicza, który rokowałby większe nadzieje.

Co do nadziei w nim pokładanych, zgadzam się z tobą cał- kowicie. To wspaniały chłopak — sam jego widok leczy poddanych z melancholii i odmładza serca. Nawet kalecy, którzy chodzili już o kulach, gdy jego jeszcze nie było na świecie, pragną żyć, żeby ujrzeć go mężczyzną.

Tak — gdyby ich chęć życia nie uczepiła się innego pre- tekstu.

Aha, czyli gdyby król nie miał syna, żyliby i kuśtykali o ku- lach równie chętnie, żeby doczekać chwili, w której się wreszcie narodzi...