Komedia omyłek

Przekład
Pliki
Metadane

William Shakespeare, Akt pierwszy, scena pierwsza, [w:] tenże, Komedia omyłek, Stracone zachody miłości, przeł. Stanisław Barańczak, „W drodze”, Poznań 1994, s. 11-15.

<title type="main">Komedia omyłek Komedia omyłek William Shakespeare Autor przekładu Barańczak, Stanisław (1946-2014) "W Drodze" Poznań

AKT I

Scena pierwsza Wchodzą: Solinus, książę Efezu; Egeon, kupiec z Syrakuz: Dozorca Więzienny i inni z orszaku Księcia. EGEON Oddaj mnie wreszcie, książę, w ręce kata: Dość mam już udręk, chcę zejść z tego świata. KSIĄŻĘ Kupcze z Syrakuz, zbędne twoje prośby. Nie mam zamiaru gwałcić naszych praw; Z serca mi zresztą wypędziły litość Wrogie uczucia, jakie we mnie budzi Każdy okrutny czyn waszego księcia: Zbyt wielu tracę ostatnio poddanych, Uczciwych kupców, którym braknie złota, By się wykupić, toteż pieczętują Własną krwią srogie książęce dekrety. Odkąd się wszczęła ta śmiertelna waśń Pomiędzy nami a zbuntowanymi Syrakuzańczykami, obie strony Podjęły równie solenne uchwały: Naszych skłóconych miast nie ma już łączyć Handel; co więcej, mieszkańca Efezu, Spostrzeżonego na syrakuzańskim Placu targowym, lub kogoś z Syrakuz Przyłapanego w Zatoce Efeskiej, Czeka śmierć oraz konfiskata dóbr, Chyba że zdoła się swym prześladowcom Okupić grzywną — tysiącem dukatów. Twój zaś dobytek, przy najkorzystniejszej Nawet wycenie, wart jest mniej niż sto; Wyrok jest zatem jasny: kara śmierci. EGEON I bardzo dobrze: niech moje zmaganie Z niedolą skończy się, nim noc nastanie. KSIĄŻĘ Lecz przedtem powiedz, Syrakuzańczyku, Co ci kazało z rodzinnego miasta Przybyć tu, w mury naszego Efezu. EGEON Niewysłowione nieszczęścia opisać Słowami? Żądasz rzeczy niemożliwej! A jednak muszę zwalczyć w sobie smutek I dowieść, że mnie do tego finału Przywiódł nie pociąg do zła, lecz zew serca. Przyszedłem na świat w Syrakuzach — tam też Znalazłem żonę, której dałbym szczęście, Gdyby nie przypadł nam zły los w udziale. Było nam dobrze razem; nasz majątek Rósł dzięki moim zyskownym podróżom Do Epidamnum. Mój tamtejszy agent Zmarł jednak, towar został bez dozom: Musiałem wyrwać się z objęć małżonki I ruszyć w drogę. Po sześciu miesiącach Znieść już nie mogła mej nieobecności I (niemal mdlejąc pod słodkim brzemieniem Owocu naszych uczuć) wyruszyła W ślad za mną. W krótki czas po swym przybyciu Stała się matką dwóch dorodnych synów, Tak niebywale podobnych do siebie, Że się różnili tylko imionami. Tak się złożyło, że w tym samym dniu W zajeździe, w którym stanęliśmy, jakaś Biedna kobieta powiła bliźnięta Również płci męskiej i równie podobne; Nędza rodziców sprawiła, żem kupił Od nich tę parę, aby moje dzieci Miały w niej kiedyś służbę. Żona, dumna Z synów, nagliła co dzień do powrotu; Uległem w końcu; niestety, zbyt prędko! Gdy Epidamnum zostało za rufą, Ledwie o milę od brzegu głębina Posłuszna wichrom wzburzyła się dziko; Widok odebrał nam wszelką nadzieję: W przyćmionym świetle sączącym się z nieba Nasze strwożone oczy dostrzegały Zapowiedź rychłej i niechybnej śmierci. Sam byłbym przyjął ją w spokoju ducha, Ale łzy żony, szlochającej na myśl O nieuchronnej zgubie, i żałosne Kwilenia dziatek, wtórujących matce, Choć nieświadomych, co nam wszystkim grozi, Nie pozwalały pogodzić się z losem. Uratowało nas jedynie to, Że marynarze umknęli w szalupie, Nam zostawiając tonący już statek. Żona porywa drugie z naszych dzieci, Wiąże do masztu, który się na statkach Trzyma w zapasie na wypadek sztormu; Umocowuje obok drugie z bliźniąt Przez nas nabytych. Pozostałą dwójkę Ja przywiązuję do drugiego końca Tego samego masztu. Tym sposobem Ubezpieczywszy nasze niemowlęta I nie spuszczając ich na moment z oka, Przywiązujemy się sami z dwóch końców. Ledwie skończyliśmy — w tej samej chwili Fala nas zmywa z pokładu, prąd niesie W stronę — jak nam się zdawało — Koryntu. Gdy wreszcie słońce rozpędziło mgły, Jasnym spojrzeniem ogarnęło ziemię I uciszyło ryk morza — w oddali Zamajaczyły nam dwa statki, jeden Z Koryntu, drugi z Epidauru, oba Płynące ku nam. — Lecz przerwę opowieść; Wiesz dość, byś sam mógł do końca ją dowieść. KSIĄŻĘ Nie, nie, mów dalej, starcze, nie przerywaj; Stać nas na litość, chociaż nie na łaskę. EGEON O, gdyby bogów było stać na tyle, Nie miałbym prawa zwać ich okrutnymi! Bo oto, co się stało: kiedy statki Dzieliło od nas jeszcze kilka mil, Zderzyliśmy się z wystającą z wody Potężną skałą. Impet w pół przełamał Utrzymujący nas na falach maszt; Tak to Fortuna, krzywdząc nas nie chcianym Rozwodem, żonę i mnie obdarzyła Równym udziałem szczęścia i żałoby. Połowa, która niosła ją, nieszczęsną — Mniej obciążona, choć nie mniej brzemienna Żalem — pomknęła w dzikim wichrze szybciej I wszystkich troje wzięli na swój pokład Na naszych oczach rybacy, zapewne Z Koryntu. Nas wyłowił drugi statek: Majtkowie, widząc, kogo ocalili, Potraktowali rozbitków życzliwie I chcieli nawet uwolnić rybaków Od ich połowu — lecz powolna szkuta Nie była w stanie dognać tamtej łodzi I zawróciła do portu. Zły los Zabrał mi szczęście, a życia nie zabrał Tylko dlatego, bym mógł opowiadać Przygnębiającą historię mych nieszczęść. KSIĄŻĘ Trudno nie współczuć, kiedy płaczesz po tych, Których straciłeś; ale co się później Działo i z tobą, i z twymi bliskimi? EGEON Mój młodszy syn (choć jednocześnie starszy Z dwóch chłopców, których sam wychowywałem), Gdy doszedł osiemnastej wiosny życia, Zaczął mnie pytać o brata i prosić, Bym mu pozwolił podjąć wraz ze sługą — Który też stracił brata-imiennika — Poszukiwania obu zaginionych. Pragnąc odzyskać kochanego syna, Stratę drugiego zaryzykowałem. Od pięciu lat już błąkam się po Grecji, Przemierzam wzdłuż i wszerz krainy Azji, Aż wreszcie, w drodze do domu, trafiłem Tu, do Efezu, nie tyle w nadziei, Że ich odnajdę, ile dla pewności, Żem nie pominął w swych poszukiwaniach Ani jednego ludzkiego siedliska. Lecz tutaj nastał kres mojego życia I śmierć bym przyjął jak wytchnienie, gdybym Zdobył był pewność, że synowie żyją. KSIĄŻĘ Biedny mój Egeonie — los doprawdy Ćwiczy na tobie najzawziętsze ciosy. Gdyby nie było to przeciwne prawu, Mojej koronie, przysiędze, godności, Których sam władca, choćby chciał, nie może Pozbawić mocy — miałbyś w mojej duszy Obrońcę. Chociaż jednak wyrok śmierci Zapadł i nie da się go już odwołać Bez ciężkiej szkody dla mego honoru — Zrobię dla ciebie tyle, ile mogę: Odwlekę kaźń o jeszcze jeden dzień, Abyś mógł znaleźć środki ocalenia. Jeżeli masz tu w Efezie przyjaciół, Proś ich o wsparcie albo o pożyczkę; Zgromadzisz kwotę grzywny — będziesz żył; Jeśli nie — wyrok pozostaje w mocy. Dozorco, prowadź go do celi. DOZORCA WIĘZIENNY Rozkaz. EGEON Nie ma nadziei — cokolwiek uczynię, Nadejście śmierci opóźnię jedynie. Wychodzą.

William Shakespeare, Komedia omyłek, [w:] tenże, Komedia omyłek, Stracone zachody miłości, przeł. Stanisław Barańczak, „W drodze”, Poznań 1994, s. 5-112.

Plik zabezpieczony

Typ: application/pdf

Rozmiar: 38.50 MB

William Shakespeare, Akt pierwszy, scena pierwsza, [w:] tenże, Komedia omyłek, Stracone zachody miłości, przeł. Stanisław Barańczak, „W drodze”, Poznań 1994, s. 11-15.

TEI XML

Typ: text/html

Rozmiar: 0.01 MB

Autor

Shakespeare, William (1564-1616)

Tytuł ujednolicony pol.

Komedia omyłek

Tytuł ujednolicony oryg.

Comedy of errors

Tytuł kolekcji

Komedia omyłek

Tytuł przekładu